Ik dreig te gaan vervallen in lyrische lofbetuigingen. Ik vrees ongeloofwaardig te zullen overkomen. Ik heb hem al meerdere malen gezien en besproken dit jaar. En nog altijd heb ik op geen enkel moment een “dit hebben we wel gehad”-gevoel. Het kan blasfemisch klinken als ik zeg dat Jason Ricci god is, op mondharmonica althans, maar ver zal ik niet benevens de waarheid zitten. Zelfs diegenen die hem vanavond voor het eerst gezien hebben, zijn die mening toegedaan. Zelden zijn die meningen zo unaniem trouwens. Voorkeur voor geuren en kleuren verschillen immers van persoon tot persoon. Maar voor Jason Ricci gaat deze ballon niet op. Vanavond is er geen plaats voor relativeren. Nergens hoor ik uitspraken als : ‘Het is wel mijn genre niet, maar ik heb er toch van genoten.’ . Als dit iemands genre niet is, is het dat wel met ingang van nu. Trouwens, Jason Ricci op een genre prikken, dat is pas blasfemie. De man beweegt zich al spelende door de nevelen van de muziekhistorie, slorpt alle mogelijke invloeden op en spuwt ze weer uit middels zijn harmonica. Blues, jazz, klassiek, wals, balkan, klezmer, rock, pop,….you name it. Het zit er allemaal in. The world according to Jason Ricci.

Het zou geen recht doen aan de gig om enkele nummers uit te pikken, men zou gaan denken dat de show gedragen werd door die nummers. Geen highlights hier en daar, het ganse verhaal is één opflakkering, keer na keer, met een energie die haast aan het onmenselijke grenst. Jason laaft zich aan zijn eigen energie, neemt ze terug op en is op die manier zelfbedruipend en onuitputtelijk. Hij duwt de grenzen van wat kan met dit kleine instrument vóór zich uit, en staat wat dat betreft nu eenzaam op de top. Ricci maakt van het kampvuurinstrumentje een méér dan volwaardig instrument. Het komt op gelijke voet te staan met de saxofoon, de trompet, klarinet om het bij blazers te houden. Dit zou Mr Hohner nooit hebben durven dromen dat het zijn gewrocht zou overkomen. Hij zal nu wel zo fier als een gieter rondstruinen in het hiernamaals, links en rechts lotgenoten porrend om hen te wijzen op de kracht van zijn uitvinding in handen van artiesten als Jason Ricci.

Niets dan lof ook voor New Blood. De hele band staat op een hoog niveau, en dat is nodig om Jason te kunnen bijbenen. Shawn Stachurski, genoemd “Starski Guitarski” is van het prille begin Jason’s gitarist, medecomponist en toeverlaat. Ook bassist Todd Edmunds kan reeds bogen op een flink aantal dienstjaren, en is naast New Blood ook nog dienstig in verscheidene jazzformaties. Tevens medecomponist en naast deel van de rhythm section, manifesteert hij zich ook meermaals als solist op zijn zessnarige bass. In de plaats van Ed Michaels, die terug moest naar zijn vroegere job bij Commander Cody, vinden we ene Byron Cage achter de drums, en de man is reeds voortreffelijk ingewerkt.

Zoals altijd krijgen we drie uur show en virtuositeit van deze heren. Geen dipje of vlaagje van verstrooidheid overvalt hen en van begin tot einde draait deze geöliede band op volle toeren en zonder ook maar één steek te laten vallen. Wie er niet was, heeft pech en zal tot volgend jaar moeten wachten, want hier in de Borderline was het de voorlaatste gig van zijn Europese najaarstournée. Niet dat jullie het niet wisten, het stond overduidelijk in onze agenda van Rootsville.